Mindful mama ή μαμά στο εδώ και τώρα
Mindful mama ή μαμά στο εδώ και τώρα
Ο ρόλος της μαμάς είναι ένας απαιτητικός ρόλος. Κάτι θα έχεις καταλάβει, δεν περίμενες να το ακούσεις από μένα.
Είναι πολύ εύκολο να μεγαλώσεις παιδιά. Τα χρόνια κυλούν πολύ γρήγορα σε μια συνηθισμένη και προγραμματισμένη καθημερινότητα με δουλειές, δραστηριότητες, μαθήματα κ.ο.κ.
Όμως το να μεγαλώσεις παιδιά που έχουν ζήσει θετικές εμπειρίες, έχουν ευχάριστες αναμνήσεις, στόχους, άποψη και νιώθουν ασφάλεια, εκτίμηση, σεβασμό και άλλα θετικά συναισθήματα για τον εαυτό τους και τους γύρω τους, αυτό μάλλον δεν είναι καθόλου εύκολο.
Δεν πιλοτάρεται αυτή η διαδρομή στον αυτόματο πιλότο
Συνεχώς χρειάζεται να επανεξετάζεις τα δεδομένα της πτήσης, τις εξωτερικές συνθήκες, να προσαρμόζεις την πορεία σου ανάλογα. Κι αυτό προϋποθέτει ενσυνείδητη παρουσία. Κάθε λεπτό της πτήσης.
Τι σημαίνει να είμαι ενσυνείδητη μαμά;
Τι σημαίνει να ζω στο εδώ και τώρα;
Να μην αφήνω τις τρυφερές αναμνήσεις του παρελθόντος, όταν τα παιδιά ήταν μωρά να με παρασύρουν στο παρελθόν. Ούτε όμως και να αναπολώ την ημέρα που θα έχουν μεγαλώσει.
Δυο φράσεις που πάντοτε μου προκαλούσαν ένα δυσάρεστο συναίσθημα, μια απορία, μια αντίσταση κι έναν θυμό είναι οι εξής :
“Μικρά παιδιά μικρά προβλήματα. Μεγάλα παιδιά, μεγάλα προβλήματα”
Άντε να χαρώ εγώ μετά την ανάπτυξη των παιδιών μου.
Και το άλλο μαργαριτάρι…
“Να μεγαλώσουν λίγο να ησυχάσω”
Αυτό από μόνο του είναι μια τόσο αόριστη και συνάμα παράδοξη συνθήκη που η ματαίωση είναι προγραμματισμένη.
Είναι και κάπως μια συνέχεια της πρώτης φράσης, όπου το κάθε αναπτυξιακό στάδιο των παιδιών ( και το δικό μου) έχει μέσα του κάτι αφόρητο που πρέπει να το προσπεράσω όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Μα συνεχώς θα μεγαλώνουν.
Κι εγώ επίσης. Oooops!!
Τι είναι όμως αυτή η ποθητή “ησυχία” που κρύβεται πίσω από αυτή τη φράση;
Ποια ανάγκη μου δεν έχω αναγνωρίσει και προσπαθεί να εκφραστεί ;
Και ναι, ομολογώ πως το έχω πει κι εγώ.
Στην εγκυμοσύνη έλεγα “ να γεννήσω να ησυχάσω” ( γελάστε ελεύθερα!).
Όταν μπουσουλούσαν ευχόμουν να περπατήσουν.
Όταν περπάτησαν ευχόμουν να “ξεπεταχτούν” , να μάθουν να προσέχουν, και να μην τρέχω μαζί τους, ειδικά όταν βρισκόμασταν εκτός σπιτιού.
Και έτσι συνεχίστηκε το μοτίβο αρκετές φορές μέχρι να μάθω.
Κάπως έτσι βρέθηκα παγιδευμένη σε αυτό το κυνηγητό του “ θα είναι καλύτερα όταν θα…”. Αυτό που κυνηγάς τον θησαυρό στο τέλος του ουράνιου τόξου, ξέρεις…
Ακόμα μου συμβαίνει κάποιες φορές, με τη διαφορά πως τώρα ξέρω πως η εξιδανίκευση του μέλλοντος δεν είναι και πολύ ωφέλιμη. Μου στερεί το τώρα. Μου στερεί και το αύριο.
Έμαθα να εστιάζω πιο γρήγορα και περισσότερο στο εδώ και τώρα μου.
Μαθαίνω από τα συναισθήματα μου. Τα δέχομαι ως ένδειξη των αναγκών και επιθυμιών μου. Εξετάζω το νόημα που έχω αποδώσει στις επιλογές και εμπειρίες μου.
Ναι, ακόμα μαθαίνω τον εαυτό μου. Παρατηρώ, συμφιλιώνομαι, αναγνωρίζω.
Είμαι εδώ με τη χαρά μου και με το θυμό μου. Είμαι εδώ. Ζω την κάθε στιγμή. Ακόμα μαθαίνω να εμπιστεύομαι. Ακόμα μαθαίνω να απολαμβάνω τη στιγμή. Να είμαι ευγνώμων. Να εκτιμώ εμένα. Να προσέχω εμένα.
Το οτι ζω στο εδώ και τώρα άραγε σημαίνει πως δεν μπορώ να έχω στόχους;
Φοβάμαι να μην έχω στόχους. Σαν να επρόκειτο να χάσω κάτι.
Τι σημαίνει ο στόχος; Ότι έχω μέλλον. Ότι έχω κάτι καλό να περιμένω στο μέλλον ( για να αναπληρώσει τις όποιες ελλείψεις του παρόντος άραγε, αναρωτιέμαι … )
Αν αποδεχόμουν και αγαπούσα το παρόν μου θα αναζητούσα με την ίδια λαχτάρα στόχους στο μέλλον;
Τι είναι αυτό που με φέρνει στο παρόν;
Ένα ωραίο τραγούδι, η ατμόσφαιρα, η πιο αργή κίνηση, η συνειδητή αναπνοή. Η αργή σκέψη. Η επικέντρωση στην αίσθηση της ασφάλειας και της ειρήνης μέσα μου. Η παρατεταμένη αγκαλιά.
Ακόμα και συνεχώς αναζητώ την ισορροπία ανάμεσα στο παρόν, στο εδώ και τώρα της ζωής μου και στα όσα επιθυμώ και επιδιώκω για το μέλλον.
Δεν googlάρεται το “ πως να βρω τον ιδανικό συνδυασμό ανάμεσα στο παρόν και το μέλλον”, ανάμεσα στο τώρα και στο αύριο.
Επίσης διαπιστώνω ένα παράδοξο. Ενώ το παρόν είναι πολύ γρήγορο, η καθημερινότητα μοιάζει να έχει ιλιγγιώδη ταχύτητα, το μέλλον μου φαντάζει πολύ αργό και μακρινό. Να όμως που έρχεται τόσο ξαφνικά που σχεδόν με εκπλήσσει.
Χρειάζομαι επιτάχυνση ή επιβράδυνση των ρυθμών μου τελικά;
Η διαίσθηση μου τείνει προς την επιβράδυνση.
Αν δεν απολαύσω σήμερα το Εδώ και Τώρα μου, δεν θα καταλάβω καν όταν πετύχω τους στόχους μου. Κυνηγώντας το αύριο χάνω το σήμερα.
Μα και το αύριο όταν έρθει, θα έχει τη μορφή του σήμερα.
Και βασικά δεν θέλω απλά να τους πετύχω. Ναι, είμαι πλεονέκτρια. Θέλω να απολαύσω και την διαδρομή, την όλη διαδικασία, το ταξίδι.
Life is good. Enjoy.
Ναι επιτρέπω στον εαυτό μου να κατεβάσει ταχύτητα. Να αφήσει τις αποσκευές του παρελθόντος. κάτω.
Επιλέγω το ελαφρύ.
Επιλέγω το αργό. Εντάξει όχι εντελώς, αλλά πιο αργό. Δεν πειράζει. Καλό είναι. Το θέλω. Όχι σαν έκπτωση, μάλλον σαν νέο δεδομένο. Σαν νέα αγαπημένη συνήθεια.
Επιλέγω εύκολο και άνετο.
Σε προτεραιότητες.
Σε τρόπους επίλυσης δυσκολιών. Ας λυθούν και μόνα τους κάποια, όλα εγώ θα τα λύσω;
Όχι, μια χαρά λύνονται και μόνα τους. Τι σκάω; Ακόμα θα σκάω; Όχι αρκετά έσκασα… και δεν λύθηκαν όσο έσκαγα. Μήπως τελικά τα εμπόδισα να λυθούν όσο έσκαγα και προσπαθούσα;
Δεν χρειάζεται να αποδείξω πια σε κανέναν, ούτε καν σε μένα ότι μπορώ.
Δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν, ούτε καν σε σένα την ίδια.
Να αποδείξεις πως μπορείς να λύσεις τα βαριά και άλυτα και να σου δοθεί το παράσημο ( ακόμα κι αν υπήρχε).
Να αποδείξεις πως είσαι ικανή να επισπεύσεις το όποιο αποτέλεσμα. Να φέρεις εσύ την αλλαγή.
Όχι. Τελικά είμαστε ελεύθερες από την αναγκαιότητα τα κάνουμε όλα αυτά. Ας ζήσουμε στο παρόν και ας αφήσουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος και του μέλλοντος να χορεύουν γύρω μας και μέσα μας, όσο εμείς ζούμε και απολαμβάνουμε τη στιγμή. Μπορεί μάλιστα να έχουμε παρερμηνεύσει το χορό τους, να τον ερμηνεύσαμε ως απειλητικό και πιεστικό και γι’ αυτό να προσπαθήσαμε ακόμα περισσότερο. Μπορεί απλά να ήθελαν να χορεύουν κι εμείς να το διασκεδάζουμε, να τα παρατηρούμε, τίποτα περισσότερο.
Ούτως ή άλλως, τι μπορούμε να αλλάξουμε;
Ειδικά προσπαθώντας, πολύ λίγα !
Τι μας απομένει λοιπόν;
Η εμπιστοσύνη.
Ας αφεθούμε στη ροή της στιγμής, της ημέρας, της ζωής μας.
Ευχάριστα, δυσάρεστα. Είμαστε εδώ.
Εύκολα, δύσκολα. Είμαστε εδώ.
Πόνος, χαρά, θλίψη, δέος, ευγνωμοσύνη. Είμαστε εδώ.
Λυμένα και άλυτα. Είμαστε εδώ.
Παρελθόν και μέλλον. Εδώ.
Μαμά στο εδώ και τώρα
Ακόμα κι αν παρατηρήσεις πως καμιά φορά δεν θέλεις να είσαι εδώ, στο παρόν σου, σκύψε μέσα μου και ρώτα:
που θέλω να είμαι και τι ακριβώς από αυτό το παρόν δεν θέλω;
Έχουμε ανάγκη να το ονομάσουμε. Τουλάχιστον να ξέρουμε από τι θέλουμε να φύγω και που θέλουμε να είμαστε.
Αλλιώς ούτε η φυγή δεν έχει νόημα.
Μια άσκοπη και περιττή εγκατάλειψη.
Χωρίς ελπίδα. Χωρίς μετά.
Photo by Rachael Crowe on Unsplash
